سگی که نماد وفاداری ژاپنی ها شد! - مجله گذر عمر

هاچیکو یک سگ آکیتای قهوه ای طلایی بود که در سال 1923 در مزرعه ای در نزدیکی شهر اداتا به جهان آمد. او به وسیله شخص پروفسور هایدزابرو اونو برداشته شد، هایدزابرو او را به خانه خودش که در نزدیکی ایستگاه شیبویا بود برد. بعد از مدتی پروفسور به مقدار ای عاشق هاچیکو شد که وقت زیادی را با او می گذراند و بعد هم که نام هاچیکو را برای او انتخاب کرد. سگ عاشق صاحبش شد و هر روز صبح که پروفسور می خواست سر کار برود، هاچیکو صاحبش را همراهی می کرد و به همراه او تا ایستگاه شیبویا می رفت تا او را بدرقه کند. این سگ دوست داشتنی صاحبش را در حال خرید بلیط می دید و بعد هم ناپدید شدنش را در ایستگاه می دید. بعد از آن هاچیکو در همان ایستگاه می نشست و تا بعدازظهر منتظر صاحبش می ماند تا از سر کار برگردد و با هم به خانه برگردند.

این کار تبدیل به یک روتین تازه شده بود، همه مردم و مغازه دارهایی که در جهت بودند از این رابطه محبت آمیز بین پروفسور و سگش مطلع بودند، آنها هر روز این دو را می دیدند که با هم می رفتند و برمی گشتند. تا این که یک روز در می سال 1925، پروفسور هایدزابرو دیگر برنگشت. در واقع او از نوعی بیماری در سر رنج می برد که در همان روز دچار حمله مرگ آوری از ناحیه سر و خونریزی مغزی شد و مرد، هاچیکو ساعت ها و ساعت ها در همان میدان همیشگی منتظر او ماند، قطارها را می دید که می آیند و می فرایند و منتظر صاحب خوب و مهربانش بود که از قطار پیاده گردد، لحظه ای که هیچ وقت قرار نبود اتفاق بیفتد. تا 9 سال و 9 ماه و 15 روز بعد هر روز هاچیکو به ایستگاه می رفت و منتظر بازگشت هایدازبرو می ماند.

این داستان کاملا واقعی است و حتی در ذره ای از آن اغراق نشده است. داستان سگی که هیچ وقت تسلیم نشد، توجه های اخبار و رسانه های داخلی و خارجی زیادی را به خود جلب کرد. هاچیکو الهام بخش بسیاری از افراد شد و به نوعی افراد زیادی را به ایستگاه شیبویا کشاند. در طول سال های بعد از مرگ پروفسور، سگ وفادار به وسیله خویشاوندان پروفسور نگه داری می شد اما هیچ وقت حتی روزی نبود که او به ایستگاه نرود و در انتظار صاحبش ننشیند.

هاچیکو به یک سمبل ملی از وفاداری در ژاپن تبدیل شد و مردم این کشور را بسیار تحت تاثیر قرار داد و به نوعی الهام بخش آن ها در خصوص وفاداری شد. معلم ها و پدر و مادرها همواره هاچیکو را به عنوان نمونه ای کامل از وفاداری به بچه هایشان معرفی می کردند و هنوز هم می نمایند.

هاچیکو تقریبا در تاریخ 8 مارچ سال 1935 در گذشت. یک سال قبل از مرگش، مجسمه ای برنزی در ایستگاه شیبویا شهر توکیو ساخته شد و حتی خود هاچیکو هم در روز پرده برداری از آن حاضر بود. در طول جنگ جهانی دوم این مجسمه تقریبا کاملا خراب شد و فرو ریخت و به همین دلیل یک مجسمه تازه در سال 1948 و به محض این که جنگ تمام شد، در همان جا ساخته شد. هر ساله در روز 8 مارچ، این از خود گذشتگی و فداکاری هاچیکو با تشریفات کامل در گرامیداشت یاد او در ایستگاه شیبویا در شهر توکیو جشن گرفته می گردد.

علاوه بر مجسمه او در ایستگاه شیبویا، مجسمه های دیگری از او در شهری که به جهان آمده است، تندیس هایی از او در بیرون ایستگاه اوداتا و جلوی موزه سگ آکیتا دیده می گردد. علاوه بر این، دانشگاه توکیو هم مجسمه ای از هاچیکو درحالی که با صاحبش در حال بازی است را به نمایش گذاشته است. محل دقیقی که هاچیکو در آن منتظر می مانده است هم با تابلوهای برنزی ای به خط ژاپنی معین شده است که در آن شرح وفاداری او شرح داده شده است. علاوه بر این در کنار قبر پروفسور در قبرستان آئویاما هم بنای یادبودی از هاچیکو را می توان دید. هاچیکو هم در موزه ملی طبیعت و علم توکیو در معرض دید گذاشته شده است و بازدید نماینده های داخلی و خارجی زیادی دارد.

در سال 2009، داستان هاچیکو به وسیله فیلمی هالیوودی به نام Hachi: A Dogs Tale به جهانیان شناخته شد که فیلمی تحسین برانگیز و پر احساس است و پیشنهاد می کنیم حتما آن را ببینید.

در تصویر پایین می توانید دیوار هاچیکو را در ایستگاه شیبویا ببینید.

در اینجا می توانید تصویری از او را در موزه طبیعت و علم شهر توکیو را ببینید. اگر چه نمی توان درست حدس زد اما به نظر می رسد که هاچیکو سگ بزرگی بوده است.

تصویری از هاچیکو در دانشگاه توکیو را ببینید.

منبع: amusingplanet.com