ستاره ها؛ انتها چراغ های آسمان کجاست؟ - مجله گذر عمر

ستاره ها اجرام آسمانی درخشانی اند که گاهی به اندازه خورشید عظیم هستند. این اجرام عمر معینی دارند، اما برای شما هم سؤال باشد که ستاره ها، این اجرام عظیم آسمانی پس از سرانجام عمر خود کجا می فرایند؟

برای هزاران سال، ستاره شناسان این ایده را داشتند که چراغ های آسمان ثابت و غیرقابل تغییر هستند. حتی وقتی معین شد که این چراغ ها در واقع اجسام فیزیکی مانند خورشید هستند، یکی از فرضیه های اصلی اخترفیزیکدانان این است که آن ها طی میلیون ها و میلیارد ها سال تغییراتی داشته اند.

هنگامی که ستارگان عظیم که بار ها از خورشید عظیم تر هستند به سرانجام عمر خود می رسند تغییراتی عظیم در آن ها رخ می دهد و سطحی از انفجار را ایجاد می کنند که در صد ها میلیون سال نوری فاصله هم قابل مشاهده است. اما برخی از ستارگان هستند که که به یکباره ناپدید می شوند. گروهی از ستاره شناسان بعد از دهه ها مشاهده تلاش کرده اند تا ببینند آیا چنین مواردی اتفاق می افتند یا خیر.

گرچه دانش فعلی ما نشان می دهد که ستارگان به کندی تغییر می کنند و ناپدید شدن ناگهانی باید ردپایی از خود برجای بگذارد، اما این بدان معنا نیست که همه ستارگان به طور ثابت می درخشند. در واقع، آسمان مملو از ستاره های متغیری است که می لرزند و نوسان نوری دارند.

سال های اخیر شاهد توسعه تلسکوپ هایی اتوماتیک بوده ایم که می توانند کل آسمان را با سرعتی خیره کننده تصویربرداری و فهرست بندی کنند. به عنوان مثال، رصدخانه مستقر در کوه پالومار در کالیفرنیا یک دوربین پیشرفته را با تلسکوپ ساموئل اوشین ترکیب می کند.

میدان دید بسیار گسترده آن این امکان را فراهم می کند که کل آسمان پالومار را فقط در مدت سه شب بررسی و کهکشان راه شیری را هر شب دو بار اسکن کند. این انعطاف پذیری احتمال کشف فوران های شایع موسوم به فوران های گذرا را افزایش می دهد.

فوران های گذرا، انفجار های نوری هستند که می توانند در اثر انفجار های شدید ستاره ای در ستارگان دور رخ دهند، اما همچنین ممکن است با برخی از خشونت بارترین و نادرترین اتفاقات جهان همراه باشد. با این حال انفجار های اشعه گاما نشان می دهند که بین ستاره هایی که ظاهر می شوند و ستاره هایی که ناگهان محو می شوند تفاوت های زیادی وجود دارد.

ما از داده های 70 سال پیش استفاده می کنیم و آن ها را با داده های امروز مقایسه می کنیم تا ببینیم که آسمان چگونه تغییر کرده است. کنار هم قرار دادن عکس هایی که طی این هفتاد سال گرفته شده اند تغییرات موجود درکیهان را برای ما روشن تر می کند.

تا به امروز، این کار باعث شده است بیش از 800 ستاره گمشده را تشخیص دهیم که محو شده اند و برای این اتفاق فرض هایی وجود دارد. برای مثال تعدادی درخشش گذرای کوتاه مدت وجود دارند که می توانند ستاره باشند، اما گاهی ظاهر می شوند و گاهی هم غایب.

برخی موارد دیگر نیز وجود دارد که به نظر نمی رسد که آن ها انفجار های کوتوله سرخ باشند. (انفجار های عظیم ناشی از میدان مغناطیسی درهم پیچیده ستاره های کوتوله قرمز) یا مربوط به انفجار های هر نوع ابرنواختر باشند. گزینه های دیگری که بعید به نظر می رسند شامل ستاره های متغیر و فوران در سطح ستاره های کوتوله سفید باشند.

پیش بینی می شود که چنین انفجار هایی دارای دامنه هایی به عظیمی هشت تا ده باشند، اما در عرض چند دقیقه کمرنگ می شوند و به نظر می رسد وقتی مکان ها را با تلسکوپ های عظیم مشاهده می کنیم، هیچ نوع مشابه دیگری قابل مشاهده نیست.

یکی از احتمالات وجود یک ابرنواختر به اصطلاح منهدم شده باشد. یعنی یک ستاره عظیم الثه که در یک سیاهچاله سقوط می کند. در حال حاضر تصور فرآیند های طبیعی دیگری که ممکن است منجر به ناپدید شدن یک ستاره شود سخت است و در مورد قوانین فیزیک احتمالی جدیدی که ممکن است توضیحی دربارۀ این پدیده داشته باشند چیزی نمی دانیم.

برخی دیگر این رفتار های غیرعادی در کهشان ها را با وجود موجودات هوشمند و تمدن های بیگانه مرتبط می دانند که ممکن است رفتار هایی داشته باشند و با تکنولوژی هایی که دارند تغییراتی در کیهان ایجاد کنند. این نظریه این است که اگر تمدن ها به اندازه کافی پیشرفت کنند، حداقل برخی از آن ها احتمالاً فناوری مورد نیاز مهندسی ستارگان را توسعه می دهند که ظاهر ستارگان را از راه های غیر قابل توضیح برای ما تغییر می دهد.

یک نمونه کلاسیک از آن کره دایسون است - هاله ای از نیروگاه های مداری که کارآمدترین روش برای استخراج انرژی از یک ستاره است.

آرتور سی کلارک، نویسنده داستان های علمی، در قانون سوم خود گفت که هر فناوری به اندازه کافی پیشرفته از جادو قابل تشخیص نیست. اگر هیچ دلیل طبیعی برای ناپدید شدن ستاره ای یافت نشود، مطمئناً تأثیر موجودات فرازمینی باهوش تر به نظر می رسد که توضیحی پذیرفتنی باشد.